Երկնագույն նետը
Ներեցեք ինձ այս խաղալիքը կտաք:Բեֆանան ասաց:
-Ոչ ,որովհետև քո մայրիկը ինձ մոտ շատ պարտք ունի :Տղան շատ տխրեց , Բեֆանան խանութի վարագույրը ծածկեց և գնաց քնելու,իսկ այդ տղան ամբողջ օրը մնաց խանութի դիմացը: Առավոտյան տղան լացելով գնաց տուն։ Այս ամենը տեսան խաղալիքները և որոշեցին որ պետք է փախնեն այդ տղայի մոտ ,որ տղան չնեղվի:Երկար մտածելուց հետո ամենակարևոր խաղալիքը՝ գնդապետը, ասաց․
-Առաջինը, ո՞նց իջնենք այս բարձր տեղից:Երկրորդը ,ո՞նց անենք, որ Բեֆանան մեզ չտեսնի:Մի քիչ մտածելուց հետո Մանրիկ շնիկը, որը ուղիղ մեկ տարի չէր խոսացել ասեց իր առաջին խոսքերը և բոլորը զարմացան :
Նա ասեց,եկեք գնանք գիշերով, որ Բեֆանան չտեսնի մեզ, մենք գիշերով կգնանք մութ նկուղ և այնտեղի անցքերով դուրս կգանք:
Գնդապետը համաձայնվեց այդ որոշման հետ :Երբ գիշերն եկավ, նրանք սկսեցին հետևի աստիճաներով իջնել , կամաց ոտնաթաթերի վրայով իջան հասան նկուղ և արագ անցքերից սկսեցին դուրս գալ։ Միայն նավապետը և օդաչուն դորս եկան սանդուղքի վարաքույրից: Գնացին արագ արագ անցան պատի մոտ և գնացին։ Ամենադժվարը նավապետի գործն էր ,որովհետև դրսում ջուր չկար:Այսօր ասքանը ցտեսութուն: