Գիտե՞ք՝ ոտքերներն էլ են գանգատվում, չե՞ք հավատում, դե լսեք :
Մի օր ես գնացի պարապմունքի և պարապեցի երեք ժամ, առանց հանգստանալու, հանկարծ լսեցի, որ իմ ոտքերը բողոքում էին:
Նրանք ասում էին.
-Մենք արդեն հոգնել ենք, ամեն օր մենք կապտում ենք և կարմրում, ամեն մի ցավ պետք է դիմանանք :
Մեկ էլ հայտնվեցին Վարդն ու Հրաչը: Չորսով սկսեցին բողոքել, թե ինչ մեղք են նրանք:
Նրանք ասում էին, որ ամեն ինչից ընկնում են՝ հեծանիվից, աստիճանից:
-Մենք հեռանում ենք,- հայտարարեցին ոտքերը:
Մի օր ես հեռուստացույց էի դիտում: Մեկ էլ գորգի տակից ձայներ լսեցի, մոտեցա և ինչ տեսնեմ, մի փոքր շնիկ ուզում է գորգի տակից դուրս գալ: Գնացի մոտիկ, շնիկն անհետացավ, կանչեցի՝ շնի՜կ, շնի՜կ, շնի՜կ: Մեկ էլ շնիկը հայտնվեց:
– Որտեղի՞ց ես մեր տուն մտել շնիկ-, ասացի ես:
-Ես վաղուց եմ ձեր տանը, պարզապես դուք ինձ չէիք նկատում, բայց մայրիկիդ չասես, որովհետև նա կարող է ինձ դուրս հանել,- ասաց նա:
– Լա՛վ,- պատասխանեցի ես:
Մենք սկսեցինք ընկերություն անել, և ես ամեն օր նրան հաց էի տալիս:
Մենք գնացել էինք «Փոքրիկ Էյնշտեյն» թագարարան։ Մենք շատ հավես փորձեր ենք արել։
Դուք գիտե՞ք, որ մարդը կարող է իրեն բարձրացնել։ Նստում էինք աթոռին ու ճախարակի օգնությամբ մեզ վերև բարձրացնում։
Կարո՞ղ է բարձրացնել 32 կգ֊ոց ծանրություն։ Կասեք` ոչ։ Իսկ ես կասեմ, որ կարող է։
Ինձ ամենաշատը դուր եկավ, որ ձեռք էինք տալիս լիցքավորված գնդին և բիզ – բիզ էին կանգնում մեր մազերը։ Այսքանը 🙂ցտեսություն